Lucky Luck

Was dat even lekker eten gisteravond! In het hotel was een eettentje maar dat stond ons niet zo aan, dus wij even hulp gezocht bij de app van tripadvisor. We kwamen terecht bij García Café een onogelijk gebouw waar we anders nooit ingestapt zouden zijn. Niet zo groot, maar vlotte bediening en heerlijke Navajo gerechten. Ik zou zeggen voor herhaling vatbaar, maar waarschijnlijk kom ik hier nooit meer. 

Na weer een nachtje hotel, (die airco s'nachts blijft een kabaal ding) gaan we op naar Monument Valley. Het was maar een uurtje rijden, dus dicht bij het hotel ;-) . Eerst naar het visitors center, en entree betalen dit is een Navaho owned park dus met onze nationale pas komen we er niet in. 
Het blijkt een 17 mile lange rondrit met de auto langs Lucky Luck bergen. Van die hoge als puisten uit de grond komende rotsen en bergen in een verder redelijk vlak land. Gewoon weer anders MOOI, IMPONEREND en BIJZONDER. en ROOD alles is rood de rotsen de grond, en ook Alex ziet het rood voor de ogen. Het blijkt geen nette asfaltweg, maar het is een stenen en rotsenpad, met gaten en kuilen waar je wielen van de auto in kunnen verdwijnen. Een 4 wiel aangedreven auto had beter geweest, maar die hebben we niet. Dus Alex laveert als een ware artiest zo goed en kwaad als het kan over de weg, en zoekt de best begaanbare stukjes op. Een hele heftige rit dus. Tel hier bij op dat er zo nu en dan een aardig stukje geklommen en gedaald moest worden en je hebt eigenlijk een avontuur!
Maar de auto is nog heel en we hebben weergaloze foto's gemaakt.

Op weg naar National Park Canyon Country, komen we voor de eerste keer tijdens onze trip normale dorpjes tegen. Gewoon een flinke groep huizen met was faciliteiten er om heen. Tot nu toe waren het eigenlijk alleen wegen met daaraan huizen en winkels (grote winkels) of van die woon ressorts. We hopen dat we in Moab dus eens een wandeling kunnen maken door een dorpje. Langs de snelweg loopt het niet zo prettig. Het grappige is dat je ook gelijk mensen op straat ziet lopen overdag, dat waren we ook nog niet echt tegen gekomen. Het ziet er gelijk bewoonbaarheid uit. 

Canyon Land is een lange weg heen en terug rijden door een marslandschap met polletjes begroeiing. We moeten de weg delen met 3 overstekende kalkoenen en wat gestreepte eekhoorntjes verder zie je geen hond. Waar zijn al die toeristen?? De enige plek waar we veel toeristen tegen zijn gekomen is de Grand Cayon. Verder is het echt niet druk bij alle bezienswaardigheden. Op een plaats langs de route van Canyon Lands zien we een 2000 jaar oude krant. Een muur vol met poppetjes., beesten en voetstap sporen geschilderd in een ver verleden. Het is voor ons in ieder geval geen oud nieuws :-)). Op naar Moab!!